Klik hier voor een vergroting

Iedere avond hetzelfde ritueel. In het donker loop ik naar de slaapkamer. Eerst het bedlampje aan, dan de eerste luxaflex dicht en de gordijnen. Daarna de tweede helft van het slaapkamerraam. Soms glipt het touwtje van de luxaflex uit m'n handen en dan raast de luxaflex door de nachtelijke stilte naar beneden.

Iedere keer vraag ik me af of de buren of een voorbijganger, erg zeldzaam op dat moment, het kunnen horen. Niet dat dat erg is, of zo. Ik stel me dan een buurman voor die het geluid herkent en op z'n horloge kijkt en zegt: "Ze zijn laat vanavond."

Wat zeggen de persoonlijke geluiden, als ze door een ander gehoord worden?

Zelf hoor ik vaak huislijke geluiden van de buren die ik steeds beter herken. Zo hoor ik regelmatig de schuifdeuren van de kast van de buren, en als ik hun katten hoor dollen weet ik dat ze net brokjes hebben gekregen.

Als ik 's zomers in een woonwijk fotografeer, hoor ik geluiden die in zo'n wijk horen. Door het dubbel glas is het stiller als de ramen dicht zijn, maar met warm weer staan ze vaker open. Zo'n woonwijk is fotografisch niet interessant genoeg om regelmatig heen te gaan. De herhaling van de geluiden zal me dus ontgaan. Maar ik weet dat de mens een gewoontedier is. Ik ga er dan vanuit dat sommige gehoorde geluiden onderdeel zijn van een terugkerend ritueel.

Een winternacht met sneeuw is weer een heel eigen verhaal. Het is vroeger donker, dus het rumoer van de kinderen vult de stilte in het begin van de avond. De sneeuw geeft het geluid een andere toon. Zelfs m'n eigen voetstappen klinken anders.

Deze sneeuwfoto in Achterom, aan de Oude Kamp was na een geweldige sneeuwbui in maart. Natuurlijk mogen de kinderen dan tot laat met de sneeuw spelen. Tot ze met rooie konen en tegenzin naar binnen geroepen worden. De kinderen waren al naar binnen toen ik aankwam en de rust was weer teruggekeerd.

De sporen blijven nog zolang de vorst aanhoudt. Daarna keert alles weer terug naar het oude. Na tien uur is het stil, hier en daar onderbroken door huiselijke, hoorbare rituelen: nachtsloten, gordijnen en luxaflex en het sluiten van een tuimelraam. De hondeneigenaren die ieder na hun eigen favoriete late tv-programma naar buiten gaan voor de laatste ronde.

Wat zeggen die persoonlijke geluiden? Eigenlijk zeggen ze niks. Degene die ze hoort kan er een betekenis aan geven, of bij herhaling er een conclusie uit trekken.


De betekenis van geluiden van anderen is meer afhankelijk van degene die het hoort, dan van het geluid zelf. In de nacht dragen geluiden verder, maar ook de gedachten lijken verder te gaan.

Soms geven ze te gemakkelijk een verkeerde betekenis.