Klik hier voor een vergrotingNiets is voor eeuwig. In het stationsgebied van Utrecht al helemaal niet. Het begon natuurlijk met Hoog Catharijne, maar dat was voor ik naar Utrecht kwam. Het enige deel van het verdwenen stationsgebied, dat ik ken is het huis op het eind van de Van Sijpesteijnkade, tegen het spoor. Dat werd pas gesloopt rond 1994.
De Van Sijpesteijnkade is een fascinerend stukje Utrecht. Het bestaat eigenlijk pas sinds 1974, voor die tijd was het een deel van de Leidseweg. Het huis aan het eind, is gebouwd in de eclectische stijl, zoals ik bij zoveel stations in binnen en buitenland heb gezien. Het hoekhuis had ook moeten blijven. Het was een laatste herinnering aan de oude stationsbuurt.
De sfeer van het hoekhuis op de Van Sijpesteijnkade is nu verdwenen en veranderd in een voorportaal van het nieuw te bouwen station. Het is al niet meer helemaal nieuw. Even een sopje en twee vrachtwagens fietsen weghalen en het kan onderdeel worden van een artist impression van hoe schoon en ruim het stationsgebied er uit moet komen te zien.
De nog bestaande huizen staan ook op de nominatie om daarvoor opgeofferd te worden.
Deze huizen zijn in andere, verschillende stijlen uit evenzoveel periode's. Je kan zien dat de gebouwen ge- en verbouwd zijn door mensen die in de toekomst geloofden. Dat was voor de komst van Hoog Catharijne. Daarna nam het vertrouwen in de toekomst snel af. "NO FUTURE" was toen een veelgehoorde kreet.
Het rijtje eindigt bij The Guardian: een bruin café. De laatste keer dat ik er was, en vroeg naar de kans dat het blijft bestaan, liet de barkeeper me een foto zien van het café anderhalve eeuw geleden.
Zoals het hoort bij een barkeeper, verwoordde de hij de gevoelens van de gewone man. Dit café is al zo oud, dat mag gewoon niet verdwijnen. Daarnaast vond hij dat er al genoeg glas en beton was. "Maar ja, wat doe je er aan, het is toch al besloten."
Het Utrechts Archief heeft een
foto uit dezelfde tijd, als de foto die de barkeeper me liet zien.
