Klik hier voor een vergroting

Ik zag in de krant dat het Utrechts Archief aan de Alexander Numankade half gesloopt is. Ik wist gelijk waar ik m'n eerste nachtfoto na de vakantie zou gaan maken.

Veel van het werk dat het archief aankoopt, bestaat uit fotografie waar mensen een grote rol in spelen. Foto's van gewone mensen, die een mooi tijdsbeeld weergeven. Daarnaast zie je steeds vaker sociale fotografie met afbeeldingen van kleurrijke Utrechters. Deze nacht lijkt het wel of er een aantal van deze Utrechters uit het half gesloopte archief ontsnapt zijn.

Ik ben boven op een grote berg zand en puin geklommen om m'n foto te maken. Er is nauwelijks licht in de buurt, dus niemand ziet me staan. Zelf kan ik wel van twee kanten de mensen zien aankomen. Ik zie twee dronken mannen die elkaar duidelijk maken hoe je het beste een vervelende kerel onschadelijk kunt maken. Zwalkend laten ze hun hond uit. De kleine terriër hoort m'n camera als ik een foto maak. Hij blaft, maar geen van de beide heren vindt het de moeite waard om te kijken waarom hij blaft. Een van de twee leegt zijn blaas in de schaduw, als ze verder lopen houdt de hond eindelijk z'n bek.

Een lilliputter op driewielerscooter, en achterop een bijrijder, doen me even denken dat ik in een videoclip van Tom Waits terecht ben gekomen. Ze verdwijnen richting Griftpark. Even later loopt er een jonge man met veel interesse voor de buitenwereld rond. Als een van de weinige voorbijgangers lijkt hij zich bewust van zijn omgeving. Even denk ik nog dat hij mij misschien zou kunnen zien, maar zijn aandacht wordt afgeleid door de inhoud van vuilnisbakken, waar hij tijdens het langslopen even een schuine blik in werpt. Hij verdwijnt zo stil als hij gekomen is. De meest sportieve voorbijganger van vanavond is wel een jonge wheely-makende Marokkaan op de fiets van z'n moeder. Waarschijnlijk zal hij die kunsten over enkele jaren herhalen op een scooter om z'n vrienden te imponeren met z'n kunstjes.

Als de camera met een erg lange-sluitertijd-opname bezig is, loop ik zelf wat rond. De camera valt toch niet op. Ik ben verbaasd als ik zelfs een collega nachtfotograaf tegenkom. Al pratend lopen we naar m'n camera, die net klaar is met de laatste foto. Ik ben benieuwd of ik zijn foto's nog eens ergens tegenkom.

M'n eerste geslaagde nachtfoto na de vakantie is gelijk de laatste en mooiste van het rolletje, waar verder alleen nog wat vakantiekiekjes op staan. De kop is eraf.

Frans de Jonge