Als hele gemiddelde Utrechter - schoenmaat 42, vroeggrijs maar niet kaal, getrouwd, twee kinderen, een hond en een kat, bijbehorende Volvo, twee goudvissen (dat waren er ooit vier) en een dode cavia op een mooi plekje in onze uiterst lullige Vinex-tuin - kijk ik regelmatig met verbijstering naar de plaatselijke politiek. Een al eeuwen bestaand bolwerk, dat worstelt met zijn taken en verantwoordelijkheden. Zeg maar een gezin in december, maar dan bestaande uit 7 sinterklazen, 45 zwarte pieten, 5000 cadeau-inpakkers en 300.000 kinderen. Probeer daar maar eens chocolade van te maken.

De kinderen mogen eens in de vier jaar het politieke bolwerk samenstellen. Maar de cadeautjes die ze beloofd werden, krijgen ze nooit. In Utrecht worden jaarlijks tientallen miljoenen aan cadeautjes verdeeld. In de vorm van subsidies aan allerhande stichtingen en verenigingen. Denk aan SophiesAL dat nu in het nieuws is en waar in korte tijd 6,5 ton subsidie opraakte om misschien nooit meer terug te komen.

In Utrecht bepaalt een aantal cadeau-inpakkers samen met de sinterklazen en hooggeplaatste zwarte pieten welke vriendjes centjes mochten hebben. Vooral die van de PvdA en het CDA werden daar in het verleden groot mee. Voorbeelden? De twee ton extra subsidie voor de Stichting Leergeld, een typisch GroenLinksfeestje voor de minder bedeelden. En de nog altijd mysterieuze FC Utrecht-deal, waar de PvdA en Leefbaar Utrecht groot belang aan hechtten.

Door de economische crisis, omvallende subsidie-ontvangers en een andere blik op de werking van de democratie is dat beeld aan het kantelen. De poen is op en dat is een zegen. Linkse hobby’s of rechtse asociale bezuinigingen? Subsidies prima, als het maar te controleren is.

Van mij kan die crisis niet lang genoeg duren, als we daarmee eindelijk verlost zijn van het ordinair en zonder fatsoenlijke verantwoording rondstrooien van uw en mijn geld. Deze week vroeg ons stadsbestuur aan ons burgers om mee te denken waar Utrecht kan bezuinigingen. Mijn eerste voorstel las u zojuist.

Wouter de Heus