Af en toe dompel ik mijzelf onder in de wereld die welzijn heet. In ons grote dorp spanderen wij belastingbetalers daar alleen al via de gemeente Utrecht zo’n 80 miljoen euro per jaar aan. De welzijnsclubs Doenja, Portes, Cumulus en Stade steken namens ons dat geld in allerhande belangwekkende projecten. Wist u dat oudere holebi’s kans lopen om in een isolement te geraken? Maar gelukkig werden voor 30.000 euro wel vijf oudere homo/lesbi/biseksuelen opgespoord en van de dreigende ondergang gered. En dat door zeven gratis vrijwilligers. Speuren naar oudere holebi’s is om de drommel niet eenvoudig.
De grootste business echter zit hem in de Utrechtse ‘Multi-probleem-gezinnen’. Aangezien de duivel altijd op een grote hoop schijt spreken we hier van gezinnen, niet zelden in ‘achterstandswijken’, waar alles misloopt. Werkeloosheid, geldgebrek, opvoedingsproblemen, ziekten, scheiding, dood en verderf. Maar gelukkig hebben we daarvoor tegenwoordige case-managers. Die maken dan weer deel uit van een doorbraakteam, praten in het WAC-overleg en werken middels de Wrap Around Care Methode. Dat laatste is een essentieel stukje regie op de Bloemaanpak en Team Casemanagement. Want ja, anders werkt het niet. En dan heb je nog de zeer calculerende (LVG) gezinnen die je via de WAC-methode amper kunt sturen. Doffe ellende mensen.
Mijn goede collega Cees Grimbergen sneed gister op deze plek aan dat er in de journalistiek geen droog brood meer is te verdienen. Hij heeft gelijk. Ik overweeg in dat verband omscholing tot Wrap Around Care specialist. Een stukje regie- en coördinatie op dat vlak levert meer op dan stukjes tikken over te dure kopjes koffie en bosjes bloemen op het Utrechtse stadhuis. Salaris hoef ik niet. Doe mij maar een percentage van de uren onzin die ik bespaar door het oeverloze coördinatiegeleuter weg te snijden. Van de poen die dan nog overblijft kunnen we ons stadhuis omtoveren tot de Floriade.
Wouter de Heus
Deze column is eerder gepubliceerd in
AD/Utrechts Nieuwsblad en op
WouterdeHeus.nl.