Klik hier voor een vergroting

Voor ik naar de School voor de Journalistiek ging, had ik me ook aangemeld bij enkele kunstacademies. Niet dat ik erg bedreven was met het penseel, of ander kunstenaarsgereedschap, maar ik droomde ervan om kunstenaar te zijn. Ik zag mezelf dan met medekunstenaars, onder het genot van een fles wijn, op een zolderkamer rond een potkachel samen de kunst en de wereldproblematiek bespreken.

Van een veelbetekenend kunstenaarschap is nog niets gekomen. Wel zat ik laatst te eten bij een mede-kunstenaar. Ferdy van de Ley is glaskunstenaar en de vorige huisbaas van m'n vriendin. Ferdy is in hetzelfde jaar lid van Genootschap Kunstliefde geworden als ik. Op de meeste ledenexposities is wel een werk van hem te zien.

We zitten rond de tafel in de kleine warme keuken, op het gasstel staat een grote pan zachtjes te pruttelen. We eten een lamsschotel en drinken rode wijn en water. Het is niet een zolderkamer zoals in m'n jeugddromen, maar de houten betimmering uit die fantasie is wel aanwezig. Een deel van dat hout gaat schuil achter een aantal kunstwerken. Gelukkig heeft hij een huis met veel trappen en gangen, anders had hij nooit genoeg ruimte om zijn kunst aan de muren te hangen. In de gang hangt z'n eigen werk, na de eerste trap verschijnen er steeds meer andere kunstenaars.

Ook de potkachel is deze avond aanwezig. Niet in het midden van ons gezelschap, maar in de hoek bij het raam. De kachel zorgt voor de aangename warmte in de keuken, en verwarmt een pannetje pruimen, een belangrijk onderdeel van de stoofschotel.

Het uitzicht door de keukenramen op de St. Catharinakerk geeft de avond een tijdloos karakter. Ik heb geen idee wat de omgeving van de zolderkamer uit m'n jeugddroom is, maar het moet haast wel een oude binnenstad zijn geweest.
Eigenlijk zijn alle ingrediënten uit die droom aanwezig. Alleen m'n eigen kunstenaarsschap ontbreekt. Ik heb nauwelijks tijd om kunst te maken het laatste jaar, laat staan tijd om er over te praten met collega's. Op zo'n avond mis ik het alleen als er naar m'n nieuwste werk wordt gevraagd.

Het gekke is, dat ik me nooit kan herinneren wat voor kunst ik maakte toen ik met m'n collega's rond de potkachel zat te drinken en praten. Blijkbaar is in mijn droom de potkachel belangrijker dan de kunstvorm.

Frans de Jonge